چکمه های رضاشاهی

 سالها است که طرفداران پهلوی به چکمه های رضاشاهی فخر می کنند و مخالفان پهلوی نیز خواسته وونا خواسته  از این چکمه ها ناله و فغان می نمایند. اما رضاشاه چه به عنوان رضاخان میرپنج قبل کودتای سوم اسفند و چه به عنوان رضاخان سردارسپه و چه رضاشاه در هیچ جنگی به عنوان فرمانده نظامی پیروز نشده است. او در دوران قبل از کودتا شهرتی که دارد یا رضاماکسیم دوران جنگ تبریز است که جزو نیروهای عین الدوله بود و در حصر تبریز از ستارخان شکست خورد  یا رضاخان میرپنج که جزو قشون قزاق استاروسلسکی از جنگلی ها شکست خورد. بعد کودتا هم در سرکوب پسیان و میرزا کوچک خان و سمیتقو فرماندهی نظامی نبردها با رضاخان سردارسپه نبود .او در تهران و در وزارت جنگ بود و مدیریت عالی را به عهده داشت ولی هرگز خود به میدان جنگ نرفت تنها مشارکت مستقیم وی در عملیات نظامی لشگر کشی به خوزستان برای سرکوب شیخ خزعل بود که شیخ بدون جنگ تسلیم شد. رضاشاه بعد رسیدن به سلطنت نیز که در جنگی شرکت نکرد حاصل عملکردش تسلیم آرارات و قره سو به ترکیه و هزارکیلومتر مربع در مرز افغانستان و.... بود .

اگر ایراد و خطایی در متن من هست دوستان با کمال قوت و بی رحمی این مطلب را نقد کنند.

... در مباحث روانشناختی مبحثی است .که از جدایی تاثیر effect از خلق و خوی mood حکایت می کند.فی المثل اگر از مرگ یک تن [سرباز]خانواده او بشدت متأثر شوند،که این امر  حاصل عدم این جدایی است.اما فرمانده او در جبهه از مرگ آن سرباز چندان متأثر نمی شود،چون effect و mood او کاملاً از هم منفک شده اند.چنین امری در جنگ های بزرگ توسط فرماندهان نظامی و ژنرال ها امری عادی است.دیکتاتورها هم اینگونه اند.یعنی جان افراد برای آنها ارزشی ندارد.متأسفانه رضاشاه در تمامی دوران حضور سیاسی خود براحتی مثل آب خوردن فرمان قتل صادر می کرد.نمی دانم چرا از سوی پژوهشگران ماجرای قتل عام پرسنل پادگان سلماس در دوم تیرماه ۱۳۰۵ انعکاسی نیافته است.دستور کشتار با شقاوت دهها نظامی به جهت تمرد از فرمان،که اصل قضیه تمرد به سبب نسیه نفروختن چند سیر شکر به یک سرباز بود.در مورد حضور نظامی رضاخان بارهای بار مرحوم استاد محیط طباطبایی به نقل از سپهبد نقدی تعریف میکرد.که در جریان به توپ بستن مجلس رضاخان با درجه وکیل باشی یا معین نایبی بالاسر یکی از توپ ها بوده است.طرفه آنکه آن سو نیز عبدالحسین خان سردار معززالملک بجنوردی[تیمورتاش] فرماندهی دسته ای از ملیشیا مدافع مجلس را برعهده داشت.که دو دهه بعد با همدستی هم به زعم خویش پایه های ایران نوین را چیدند.