ادامه مطلب

گزارشی نانوشته از واقعه عاشورای 1330ق تبریز(نهم دی ماه 1290 ش)

اعدامی کم آمد

میرزا ابوالقاسم ضیاء العلما متولد ۱۳۰۳ قمری فرزند حاجی میرزا یوسف شمس العلما دهخوارقانی و برادر کوچک میرزا ابوالحسن شمس العلما از مشروطه خواهان تبریز بود و برای ترویج مشروطیت در سال ۱۳۲۴ قمری روزنامه هفتگی به نام «اسلامیه» با چاپ سنگی در تبریز تاسیس و منتشر کرد. وی مانند بیشتر افراد خانواده خود جوانی با سواد [بود] و به زبان خارجی نیز آشنا بوده است.
در سال ۱۳۳۰ قمری که روس های تزاری وارد تبریز شدند و شهر را اشغال کردند چند نفر از افراد سرشناس را که هواخواه مشروطه بودند دستگیر کردند. از آن جمله یکی هم ضیاء العلما و هفت نفر دیگر- که یکی از آنان حاجی میرزاعلی آقای ثقه الاسلام شهید بود- که بلافاصله آنان را در روز عاشورا به دار کشیدند.
معروف است هنگامی که روس ها ضیاء العلما را گرفته و به همراه خود می بردند، مادرش برادر خود حاجی محمد قلیخان را به همراه او فرستاد که پسرش تنها نماند. روس ها دستور داشتند که هشت نفر از روشنفکران تبریز را با اسامی مشخص به دار بزنند. در این حیص و بیص نفر هشتم با تردستی فرار کرد. هنگام شمارش افراد، روس ها دیدند که عده هفت نفر است، در صورتی که آنها دستور اعدام هشت نفر را داشتند.
حاجی محمد قلیخان را که نزدیک آنها ایستاده و ناظر اعمالشان بود نفر هشتم محسوب کرده، به عوض شخص فراری به دار زدند.

منبع:http://ir-psri.com/Show.php?page=ViewNews&NewsID=5271&cat=0

+نوشته شده در ساعت ۱۳:۴۴ بعد از ظهر توسط محمدحسن محب

**

ابزار امتیاز دهی

ادامه مطلب

درباره نظریۀ توطئه

س... جان توطئه نظریه و اعتقادبردار نیست. که بخوای بهش معتقد باشی یا نه. واقعیتهاگرببینی بهش اعتقاد پیدا میکنی نبینی پیدا نمیکنی. مثل هر فاکت دیگری. من وقتی دستان آشکار و پنهان اسراییل و نئوکانهای امریکایی[مسیحیان صهیونیست]عربستان،ترکیه ،قطرو دیگران رو در ظهور واوج گیری قدرت داعش می بینم نمیتونم بهش بگم فرآیند طبیعی.

بقیۀ وقایع هم همینطوره. این تئوری عدم توطئه و زایش پدیده ها از ذات اجتماعات و درون مردم اتفاقا یک نظریۀ ذهنیه که زادۀ مارکسیسم[سوسیالیسم]هم هست و من چندان برایش ما به ازا و مصداق پیدا نمیکنم.
تو خاور میانه از یک و نیم قرن پیش تا به حال همواره اینطور بوده که عوامل اجتماعی فرهنگی و اندیشه ای و ... جامعه رو به یه جایی میرسونده و سپس استعمارگران (دولتها یا نهادهای خصوصی ذینفع در منطقه)بر اساس شرایط اجتماعی برنامه ریزی میکردندو سعی میکردند کنترل رخدادهای اجتماعی و سیاسی رو به دست بگیرند. این اتفاق در طرف آنها برنامه ریزیست و در جهت ما توطئه. حالا گاهی اوقات موفق میشده مثل کودتای 1299ش/1921م و 1332ش/1953م ایران 2013م ژنرال سیسی درمصر و تجزیۀ عثمانی و ... گاهی هم نمیشده مثل کودتای نوژه [کودتای سازمان نقاب درتابستان1359ش]گاه قدرت طلبی افراد هم درش مؤثر بوده مثل جنگ تحمیلی عراق علیه ایران. امّا همیشه توطئه یا قدرت طلبی اشخاص علت فاعلی(علت بوجودآورنده ) بوده و شرایط اجتماعی علت مادی(با مراجعه به علل اربعه ارسطو:1)علت مادی2)علت صوری3)علت فاعلی4) علت غایی) رخدادها.
حالا هم قضیه فرق چندانی نکرده در قضیۀ داعش علت مادی،وجود گروههای مسلح درسوریه ،بی نظمی در عراق،اختلاف مذهبی سنّی ها با شیعیان،پتانسیل وشورجهادی موجوددربین جوانان اهل سنّت و ... است اما اینها کافی نیستند. اگر علل فاعلی اسراییل و نئوکانهای امریکایی و قدرت طلبی شیوخ عرب جنوب خلیج فارس و حزب متبوع اردوغان رو هم به قضیه اضافه کنیم (حالا علل سلبی ماجرا بماند) میتونیم بفهمیم قضیه از کجا آب میخوره.

منبع:بحث درFB

ادامه مطلب

گفتاری کوتاه درباب امپراطوری روم ازاستادگرانمایه دکتر عبدالله شهبازی(حفظه الله من الشرور)

البته، عرض کنم که اصولاً قومی بنام انگلوساکسون اصالتاً مهاجر از آلمان هستند و از قبایل توتونی که در حاشیه رود راین زندگی می‌کردند و از عوامل فروپاشی امپراتوری روم غربی بودند.و جالب‌تر اینجاست که این قبایل وحشی توتونی هم امپراتوری روم غربی را نابود کردند و هم بعدها، از طریق تاریخنگاری سده نوزدهم، خود را وارث بلافصل یونان باستان و روم باستان جلوه دادند.
امپراتوری روم،امپراتوری داشت بنام فیلیپ عرب که معاصر شاپور اوّل ساسانی بود. «فیلیپ عرب» واقعاً عرب بود و خانواده‌‌اش اهل شبه جزیرۀ عربستان وخودش در سوریه به دنیا آمد.
                                                                                                   و بعضی مؤرخین معتقدند اولین امپراتور روم که مسیحی شد نه کنستانتین بلکه فیلیپ عرب بود. اختلاف نظر هست ولی در این اختلاف نیست که رابطه‌اش با مسیحیان حسنه بود.
فیلیپ عرب امپراتور روم بود نه «روم غربی» یا «روم شرقی». او در نیمه اوّل سدۀ سوم میلادی امپراتور بود و تقسیم کار میان دو بخش غربی و شرقی روم در آواخر سدۀ سوم شروع شد و در سال 330 م کنستانتین مرکز امپراتوری را به شهر «بیزانتیوم» منتقل کرد که بنام کنستانتین «کنستانتینوپول» نامیده شد.(همان قسطنطنیه یا استانبول یا اسلامبول فعلی)روم شرقی نیز خود را «روم» می‌نامید و ما، تا دوران قاجاریه، منطقه آناتولی را «روم» و مردم آن را «رومی» می‌نامیدیم. مولانا را «ملای رومی» می‌خوانیم به همین دلیل. «پل رومی» در تهران به دلیل وجود سفارت عثمانی (ترکیه) به این نام معروف شده است.
                                                                                                 نام امپراتوری بیزانس را مؤرخی آلمانی بنام هیئرونیموس ولف در کتابش بنام «تاریخ بیزانس» (1557م) بر این امپراتوری نهاد در حالی که مردم و دولت روم شرقی خود را «بیزانس» نمی‌خواندند بلکه «رومی» می‌نامیدند.
تأثیر میراث امپراتوری روم عجیب است. از سویی، تاریخنگاری سده نوزدهم غرب، که بنیان تاریخنگاری جدید را شکل می‌دهد، بنوعی تمدن جدید اروپای غربی را، که مهد قبایل تحت سلطه امپراتوری روم بود، وارث تمدن روم باستان جلوه می‌دهد. از سوی دیگر، عثمانی‌ها «رومی» نامیده می‌شدند زیرا حکومت سرزمین روم (شبه جزیره آناتولی) را به دست گرفتند. [نگاه کنید به مکاتبات آن عصر که مرحوم دکتر عبدالحسین نوایی گرد آورده‌ از جمله شعر جامی خطاب به «سلطان محمد رومی» (سلطان محمد دوّم، فاتح قسطنطنیه)].
از سوی دیگر، در پی ازدواج زوئه پالئولوگوس، برادرزاده آخرین امپراتور روم شرقی، با ایوان سوّم مسکوی، پدر بزرگ ایوان چهارم (ایوان مخوف)، گروه کثیری از اشراف بیزانسی تبعیدی در رم [ایتالیا] به مسکو مهاجرت کردند و به تأثیر از آنان سنن بیزانس به مسکو منتقل شد و ایوان مخوف(نوه زوئه)بنام «تزار» تاجگذاری کرد.
تأثیر سنن نظامی‌گرایانۀ امپراتوری روم بر آلمان نیز عجیب است یعنی مهد قبایل توتونی که در جنگل‌های راین دائم با امپراتوری روم در جنگ بودند. صرفنظر از نقوش و نمادها، سلام نازی‌ها (بلند کردن دست راست) نیزبه سبک رومی‌های باستان است. عنوان «قیصر»(کایزر) نیز شکل آلمانی همان «سزار» است. (این عنوان در روسیه به «تزار» تبدیل شد و در آلمان به «قیصر»)
                                                                                                   وتوجه کنیم که در امپراتوری روم شرقی سنن یونانی وشرقی غلبه داشت.زبان‌شان یونانی بود گرچه خود را «رومی» می‌نامیدند. در آناتولی تمدنی شکل گرفت با سنن خاص خود، متفاوت با امپراتوری روم ایتالیا، که مغضوب غربی‌ها، یعنی اقوام لاتین، و کلیسای رم بود و به این دلیل در جنگ صلیبی چهارم صلیبی‌ها قسطنطنیه را وحشیانه غارت کردند. در این زمان، مسیحیان ارتدکس و مسلمانان در کنار هم علیه صلیبی‌های لاتین (غربی) می‌جنگیدند. غارت قسطنطنیه معروف است.
غارت قسطنطنیه در جنگ صلیبی چهارم به دست صلیبیها و با تحریک و نقش اصلی ونیزی‌‌ها پدیده ساده‌ای نبود. صلیبیها کتابخانه عظیم قسطنطنیه را نابود کردند و به آتش کشیدند، اماکن مقدس را هتک حرمت و تخریب کردند، از جمله کلیسای ایاصوفیه را، اموال کلیساها و مردم را دزدیدند، هزاران نفر سکنه شهر را کشتند، به زنان تجاوز کردند و فجایع فراوان.
                                                                                                تنها 800 سال بعد بودکه پاپ وقت،جان پل دوّم، درنامه‌4مه 2001به بیاتیتودکریستودولوس (اسقف اعظم آتن)به خاطر فاجعۀ قسطنطنیه ابراز تأسف کرد. تنها ابراز تأسف است و طلب بخشایش از خدا. می‌گوید کار فجیعی بود و «فقط خدا باید داوری کند.» نمی‌شود اسم این نامه پاپ را «عذرخواهی» گذاشت.
علت فاجعه قسطنطنیه این بودکه لاتینهای صلیبی،به دلیل فقر اروپای غربی و مرکزی،همیشه به قسطنطنیه(مرکز امپراتوری روم شرقی)و بغداد(مرکز خلافت اسلامی) با حقارت و حسادت نگاه می‌کردند و به ثروت این دو شهر غبطه می‌خوردند.
همانطور که عرض کردم، در پی فروپاشی امپراتوری روم غربی در سدۀ پنجم میلادی، در نیمه دوّم این سده، بتدریج قبایل اروپای غربی و مرکزی دولت‌های مستقل خود را تأسیس کردند. در اواخر سدۀ هشتم، شارلمانی(رئیس قبایل فرانک یا شاه فرانک‌ها)سرزمین قبایل گل (فرانسه کنونی) را تصرف کرد و قبایل بومی گُل را مضمحل کرد و در 25 دسامبر 800 میلادی پاپ لئو سوّم، که مورد حمایت شارلمانی بود در مقابل دشمنان و رقبایش، تاج را بر سر شارلمانی گذاشت و او را «امپراتور روم مقدس» نامید. یعنی، هم پاپ و هم شارلمانی در رؤیای احیاء امپراتوری روم بودند و می‌خواستند وارث آن باشند در حالی که امپراتوری روم در قسطنطنیه تداوم داشت.
طبعاً، کلیسای شرقی امپراتوری شارلمانی و اقتدار کلیسای رم را قبول نکرد و به این ترتیب مسیحیت به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد. بخش غربی، که تحت سلطۀامپراتور روم مقدس و پاپ بود، به دلیل عقب‌ماندگی و فقر، به بخش شرقی، به مرکزیت قسطنطنیه، حسادت می‌کرد زیرا بسیار پیشرفته و بافرهنگ و ثروتمند بود.
بخش غربی آن‌قدر فقیر بود که شارلمانی (معاصر هارون‌الرشید، خلیفه عباسی) بچه‌های اتباع خود را بعنوان برده به تجار یهودی می‌فروخت. پسران شارلمانی هم همین کار را می‌کردند،از جمله لویی اوّل که ملقب شده به«لویی پرهیزکار»،ویکی ازراههای درآمدشان فروش نوجوانان و جوانانشان به تجار یهودی بود که در بازارهای بغداد و بیزانتیوم و سایر شهرهای ثروتمند آنها را می‌فروختند.
                                                                                                در سده سوم هجری/ نهم میلادی، ابن‌خردادبه این تجار برده را چنین توصیف کرده است: «اینان یهودیانی هستند که زبانهای عربی و فارسی و رومی و فرنگی و اندلسی و صقلبی [اسلاوی] را صحبت می‌کنند؛ و از مشرق به مغرب و از مغرب به مشرق صحراها و دریاها را در می‌نوردند. واز مغرب بردگان و کنیزان وغلام ‌بچه گان [زیبارو] و پارچه های ابریشمی و پوست خز و چرم و پوست سمور و شمشیرها می‌آورند. و از فرنگستان در دریای غربی [مدیترانه]سوار کشتی می‌شوند و به فَرَما پیاده می‌گردند؛ و کالاهای بازرگانی خود را به دریای قلزم [بحر احمر] می‌برند... پس از آن به سوی دریای شرقی سوار کشتی شده، از قلزم به جار و جده و از آنجا به سند و هند و چین میگذرند. از چین مشک و عود و کافور و دارچین و غیره می‌آورند. آنچه را از آن نواحی آورده‌اند به دریای قلزم وارد کرده، پس از آن به فَرَما می‌رسانند. سپس به سوی دریای غربی سوار کشتی می‌شوند، گاهی امتعه خود را به قسطنطنیه می‌برند و آن‌ها را به رومیان می‌فروشند و گاه به سرزمین فرنگ در دریای غربی می‌برند و در آنجا می‌فروشند. پس از آن به انطاکیه مراجعت می‌کنند و از راه زمین پس از طی سه مرحله به جابیه می‌رسند. پس از آن در فرات سوار کشتی می‌شوند و به بغداد می‌آیند. از بغداد با کشتی از راه دجله به ابله می‌رسند و از ابله به سوی عمان و سند و هند و چین حرکت می‌کنند.»

منبع:صفحهFBاستاد