ادامه مطلب

چگونگی شهادت امام حسین (ع) در ظهر عاشورا

شب عاشورای سال89است ،تازه ازمجلس روضه ای(بقول اهالی این دیار:مأتم) نه چندان دلچسب؛که در مسجد امام حسین(ع)دبی برگزارشده بود،برگشته ام.

امروزبرای اوّلین باردرطول بیست سال معلّمی مدرسه وکلاس دایربودازاوّل صبح دلم راغمی عجیب گرفته بودحس غمی همراه با بوی غربت.آخرعادت کرده بودیم تاسوعا،توی شهری یکپارچه عزا و روضه ودسته های سینه زن وزنجیرزن باشیم وگوشمان پرمی شدازصدای طبل وسنج وشیپوروفریادهای یاحسین(ع)ویاابوالفضل و...؛ دردغربت وغم این ایام درونم را دوچندان می فشرد، چه می‌توانستم کرد؟ بهانه ای می خواستم برای گریه ؛آنهم چه گریه ای! آخرگریه دوای هر دردی است.

راستش را بخواهید؛اینجا بهتر می توانم ؛ تنهایی وغریبی سیدالشهدا(ع) رادر آخرین دقایق قبل از شهادت مجسم کنم.مظلومیت اباعبدالله الحسین(ع) در روز طف برایم بیشترحس می شد وطبیعی بودکه دانه های اشک برگونه هایم غلطان شود.بخصوص با مطالعۀ این متن؛که بطور تصادفی دروبگردی پیدا کردم.این متن را تقدیم دلهای پرسوز شماعزیزان در وطن میکنم ؛مارا از دعای خیر فراموش نکنید.

این گزارش کوتاه،نوشتۀ رسول جعفریان در باره شهادت امام حسین (ع) به نقل ازچند منبع کهن تاریخی است.بهمین لحاظ برایم جالب بود به این امید که مقبول طبع سخت پسند شما باشد.

مروری بر جزئیات اخبار مربوط به شهادت امام حسین (ع)

"زمانى که تمامى یاران و اهل بیت امام حسین‏ (ع) به شهادت رسیدند، دشمن قصد کشتن آن حضرت را کرد. تا این لحظه، کسى جرأت نزدیک شدن به امام را نداشت؛ چرا که به هر روى، بسیارى از کوفیان مایل نبودند قاتل آن حضرت شناخته شوند.

چند گزارش را در این باره نقل می کنیم:
ابن سعد می گوید: در این لحظه امام عطشان بود و درخواست آب کرد. مردى نزد امام آمد و آب به او داد. در همان حال حُصَین بن نُمَیر تیرى رها کرد که به دهان آن حضرت اصابت کرد و خون جارى شد. آن حضرت با دست خون‏ها را پاک مى‏کرد و در همان حال خدا را ستایش مى‏کرد. (ویحمدالله). آن گاه به سوى فرات به راه افتاد. مردى از طایفه ابان بن دارم گفت: نگذارید به آب دسترسى پیدا کند. گروهى میان ایشان و آب ایستادند، در حالى که امام در برابرشان ایستاده بود و در باره آن مرد فرمود: اللهم أظْمِئه. خدایا او را از تشنگى بمیران. آن مرد ابانى، تیرى به سوى امام رها کرد که به دهان حضرت خورده، خون آلود شد. آن مرد اندکى بعد، فریاد زد که تشنه است و هرچه آب مى‏خورد باز احساس تشنگى مى‏کرد تا آنکه مرد.(طبری:ج 5 / ص 450).
بلاذرى همین نقل را در باره تیر زدن به دهان مبارک امام آورده و می افزاید: امام حسین‏ (ع) سر بر آسمان برداشت و فرمود: الّلهم إنّى أشکو إلیک ما یفعل بى.[خدایا ازکردۀ اینان با من،پیش توشکایت دارم](انساب الأشراف:ج 3 /ص201).
ابن سعد مى‏افزاید: زمانى که یاران و اهل بیت حسین(ع)  کشته شدند، هیچ کس به سراغ او نمى‏آمد مگر آن که باز مى‏گشت تا آن که پیاده نظام اطرافش را گرفتند.در آن لحظه شجاع‏تر از وى کس نبود و حسین بن على (ع) چون یک جنگجوى شجاع با آنان مى‏جنگید، [او در حالی که عمامه مشکی بر سر داشت و موهای خود را نیز رنگ سیاه زده بود، چون یک جنگجوی شجاع می جنگید: ترجمة الامام الحسین:‌ص 73] بر هر طرف یورش مى‏برد، و افراد مانند بزى از برابر شیر مى‏گریختند.ابن سعد در ادامه آن گزارش مى‏نویسد: ساعاتى از روز گذشت و مردم در حال نبرد با حسین بن على(ع)  بودند؛ اما کسى براى کشتن وى اقدام نمى‏کرد. (دینورى می نویسد: در این وقت امام حسین‏ (ع) نشسته بود و اگر مى‏خواستند مى‏توانستند، او را بکشند جز این که هر قبیله‏اى بر آن بود تا مسؤولیت آن را به عهده دیگرى بیندازد وکراهت داشت تا بر این کار اقدام کند: اخبار الطوال:ص 258) در این وقت شمر فریاد زد: مادرتان در عزایتان بگرید، منتظر چه هستید، او را بکشید! اولین کسى که به امام حسین‏(ع) نزدیک شد زُرْعة بن شریک تمیمى بود که ضربتى بر کتف چپ امام زد و پس از آن ضربه دیگرى بر گردن آن حضرت زد و نقش بر زمینش کرد. آن گاه سنان بن انس نخعى پیش آمد و ضربه‏اى بر استخوان سینه آن حضرت زد؛ سپس نیزه‏اش را در سینه امام حسین‏ (ع) فرو کرد. در این وقت بود که امام روى زمین افتاد. سنان از اسب پیاده شد تا سر امام حسین ‏(ع) را جدا کند، در حالى که خولى بن یزید اصبحى هم همراهش بود. وى سر را جدا کرد و آن را نزد عبیدالله بن زیاد آورد.(ترجمة الامام الحسین:ص 75).وى در جاى دیگرى مى‏نویسد که سنان بن انس نخعى امام حسین‏ (ع) را کشت و خولى بن یزید سر آن حضرت را جدا کرد.(همان،ص 75، انساب الاشراف:ج 3/ص218)
شیخ مفید می نویسد: زُرْعة بن شریک به کتف چپ امام ضربتى زد و پس ازآن ضربتى بر گردن آن حضرت نواخت، سنان بن انس نیزه‏اى بر آن حضرت زد که آن حضرت به زمین افتاد. آن گاه خولى رفت تا سر آن حضرت را جدا کند که دستش لرزید. شمر خود از اسب فرود آمد، سر امام را جدا کرد و به دست خولى داد تا به عمر بن سعد برساند.(ارشاد: ج2/ص112)

ابن سعد می افزاید: زخم‏هاى بدن امام حسین(ع) را که شمارش کردند، سی و سه مورد بود، در حالى که بر لباس ایشان بیش از صد مورد پارگى در اثر تیر و ضربت شمشیر وجود داشت. و باز همو مى‏نویسد: وقتى امام حسین‏علیه السلام به شهادت رسید، شمشیر او را قلانس نَهشلى و شمشیر دیگرش را جمیع بن خَلْق اودى برد. لباس (سِروال [ شلوار ] و قطیفه) آن حضرت را بحر بن کعب تمیمى، و قیس بن اشعث بن قیس کندى برداشتند که بعدها به این قیس، قیسِ قطیفه مى‏گفتند! نعلین امام را اسود بن خالد اودى، عمامه ایشان را جابر بن یزید، و برنُس آن حضرت را مالک بن بشیر کندى، برداشتند. بلاذرى خبر کشته شدن امام حسین ‏علیه السلام را چنین مى‏نویسد: وقتى اجازه استفاده از آب فرات را به امام نداده و تیر به دهان مبارکشان زدند، (و در خبر دینورى باز تیرى به گردن ایشان زدند که امام آن را بیرون کشید)(اخبار الطوال:ص 258) شمر همراه ده نفر از کوفیان به سوى محل استقرار خیمه و خرگاه امام آمد. امام بدان سوى رفت، اما آنان میان وى و خیمه‏گاه فاصله انداختند. امام فرمود: إن لم یکن لکم دینٌ فکونوا فى أمر دنیاکم احرارا. اگر دین ندارید، در دنیاى خویش آزاد مرد باشید؛ و مانع از تعرّض لئیمان و سفیهان خود به اهل و خاندان من شوید. شمر گفت: اى پسرفاطمه! این سخنترا مى‏پذیرم. آن گاه با پیاده نظام بر امام‏حسین‏ (ع) حمله کرد که در میان آنان ابوالجنوب عبدالرحمن بن زیاد جُعفى، خولى بن یزید اصبحى، قشعم بن عمرو جعفى - کسى که از على‏ (ع) کناره گرفته بود - صالح بن وهب یَزَنى، و سنان بن اَنَس نخعى بودند. شمر آنان را تحریض بر کشتن امام حسین‏ (ع) مى‏کرد. ابتدا از ابوالجنوب خواست تا حمله برد.او گفت:چرا خودت نمى‏روى؟شمر خشمگین گفت

 :به من چنین مى‏گویى؟ ابوالجنوب گفت: مى‏خواهم نوک نیزه‏ام را در چشم تو فرو کنم. شمر از برابر او کنار رفت، چرا که ابوالجنوب مردى شجاع بود. آن گاه شمر همراه پنجاه نفر از پیاده نظام بر امام یورش برد. حسین(ع)  از هر طرف به سوى آنان مى‏تاخت و جمعیت آنان را می ‏شکافت تا آن که او را محاصره کردند. باز با آنان مى‏جنگید تا آنان را از خود دور کرد. در این وقت، بحر [یا: أبجر] بن کعب بن عبیدالله بر امام حمله برد. وقتى با شمشیر بالاى سر امام رسید، بچه‏اى[عبدالله بن حسن]از بچه‏هاىِی که همراه امام حسین‏(ع) بودند نزدیک آمد که امام حسین‏ (ع) او را در بغل گرفت. این بچه به بحر گفت: اى فرزند خبیثه!عموى مرامى‏کشى

؟ آن مرد ملعون شمشیر خود را فرود آورد و بچه که دستش را بالا گرفته بود، دستش قطع شده به پوستى آویزان شد. امام حسین‏ (ع) همچنان به این سوى آن سوى مى‏تاخت، در حالى که لباسى پوستین به تن داشت و عمامه‏اى بر سر. مردم نیز که اورا شجاع مى‏یافتند، مانند بزى از برابر [ گرگ ] شیر مى‏گریختند. مدتى بدینسان گذشت و هر مردى که براى کشتن حسین (ع) به او روى مى‏آورد،از کشتن آن حضرت صرف نظر مى‏کرد؛ چرا که نمى‏خواست قتل او را بر عهده گیرد. در این وقت مردى که او را مالک بن بشیر کندى مى‏گفتند - و فردى جسور بوده و اقدام بر این امر برایش مهم نبود - نزد امام آمد و شمشیرى بر سر آن حضرت زد، به طورى که برُنسى که بر سر امام بود، نیمه شد، شمشیر به سر رسید و خون جارى گردید؛ در آن حال بُرنس حضرت خون‏آلود شد. امام بُرنس را کنارى انداخت و کلاهخودى بر سر گذاشت و در حق آن مرد نفرین کرد. (لا أکلتَ و لا شربتَ و حَشَرَک الله مع الظالمین[نخوری ونیاشامی تاخداتوراباستمگران محشور کند]). مرد کِندى، بُرنس را برداشت و گویندکه تا آخر عمر فقیر ماند و دستش شل بود.در این وقت زینب‏(س)خطاب به عمرسعد گفت: اى عمر! ابوعبدالله کشته می شود و تو نگاه مى‏کنى؟ عمر سعد به گریه افتاد و رویش را برگرداند.
شمر در میان مردم فریاد زد: شما را چه شده است که بى‏تفاوت در برابر این مرد ایستاده‏اید؟ منتظر چه هستید؟ مادرتان در عزایتان بگرید، او را بکشید. آن گاه همه حاضران از اطراف یورش بردند و زرعة بن شریک تمیمى ضربتى بر بازوى چپ امام زد و ضربه‏اى دیگر بر گردن آن حضرت.آنگاه از اطراف امام دور شدند، در حالى که امام حسین ‏(ع) با صورت روى زمین افتاده بود. در این وقت، سنان بن انس بن عمرو نخعى آمد و نیزه‏اى بر آن حضرت زد. آنگاه سنان به خولى بن یزید گفت: سرش را جدا کن. خولى خواست چنین کند، احساس ضعف کرده، دستش لرزید. سنان به او گفت: خدا بازوانت را بشکند. خودش از اسب پایین آمد و سر امام حسین‏ (ع) را جدا کرد. (دینورى مى‏نویسد: خولى رفت تا سر را جدا کند، دستش لرزید، برخاست. آنگاه برادرش شبل بن یزید آمد و سرامام حسین‏(ع) را جدا کرده به برادرش خولى داد.)(اخبار الطوال:ص 258) حسین(ع)  پیش از آن چندان شمشیر و نیزه خورده بود که جاى 33 طعنۀ نیزه و 34 ضربت شمشیر بر بدنش بود. برخى گویند که خولى با اجازه سنان سر امام حسین‏(ع) را جدا کرد.(انساب:ج 3/صص202 - 204)
روایت ابن اعثم از شهادت امام حسین‏ (ع) قدرى متفاوت با دیگران بوده و مطالبى در آن است که در مآخذ کهن دیگر نیامده است. امام پس از شهادت یاران و اهل بیت، عازم میدان مى‏شود.رجزى ‏خواند و به معرفی خود و خاندانش پرداخت:

( أنا بن علىّ الخیر من آل هاشم‏ / کفانى بهذا مفخر حین أفخر / و جدّى رسول اللّه أکرم من مشى‏ / و نحن سراج اللّه فى الخلق أزهر / و فاطمة أُمّى سلالة أحمد / و عمّى یدعى ذا الجناحَیْن جعفر / و فینا کتاب اللّه أنزل صادقا / وفینا الهُدى و الوحى و الخیر یذکر / و نحنُ أمان الأرض للناس کلّهم‏ / نصول بهذا فى الأنام و نفخر / و نحن وُلاة الحوض نسقى ولاتنا / بکأس رسول اللّه ما لیس ینکر / و شیعتنا فى النّاس أکرم شیعة / و مبغضنا یوم القیامة یخسر) تعابیرى که در این رجز آمده، گرچه مى‏تواند مربوط به آن زمان باشد، امااین احتمال هم وجود دارد که بعدها سروده شده باشد و در واقع زبان حال باشد.
ابن اعثم مى‏افزاید: امام حسین‏ (ع) مبارز طلبید. هر کسى که از چهره‏هاى سرشناس آمد، کشته شد. تا آن که شمر با قبیله بزرگى - قبیلۀ عظیمه - آمد. (این همان آمدن شمر همراه عده‏اى از پیاده نظام است که در منابع دیگر آمده است) امام با آنان جنگید تا این که میان او و خیمه‏گاهش فاصله انداختند. امام حسین‏(ع) به دشمن گفت: یا شیعة آل ابى‏سفیان! إن لم‏یکن لکم‏ دین و کنتم لاتَخافون المعاد فکونوا أحرارًا فى دنیاکم[ای پیروان آل ابى‏سفیان!اگرشمارا دینی نیست وازروزرستاخیزنمی هراسید؛پس دردنیایتان آزاده باشید] در خواست امام این بود که سپاه دشمن متعرض زنان و کودکان نشوند. شمر پذیرفت. بار دیگر بر امام حسین‏(ع) حمله مى‏کردند و او مى‏جنگید. چند بار درخواست آب کرد؛ یک بار هم به سمت فرات رفت که مانع شدند. آن‏گاه ابوالجنوب جُعْفى تیرى به صورت امام زد که خون بر صورت و محاسن آن حضرت جارى گشت. آن حضرت سر به آسمان بلند کرده ونفرین کرد. آنگاه مانند شیرى خشمگین بر دشمن یورش برد و به هر کس مى‏رسید او را با شمشیر به روى زمین مى‏انداخت. تیرها بود که از هر طرف به سمت امام روان بود و به سینه او مى‏خورد. امام در همان حال سخن از روزى به میان مى‏آورد که خداوند انتقام او را از آنان بگیرد؛ آن گونه که میان خود آنان اختلاف افتاده، خون‏ها ریخته شود و عذاب الهى بر آنان فرود آید. شمر به یارانش می گفت: منتظر چه هستید؛ تیرها او را از نفس انداخته است. بر او یورش برید، مادرهایتان به عزایتان بنشیند. در این وقت از هر سوى حمله کردند به طورى که ضربات شمشیر او را از پاى درآورد. در این وقت زُرْعة بن شریک تمیمى ضربتى بر دست چپ آن حضرت زد. عمرو بن طلحه جعفى هم ضربت سختى - ضربة منکرة - بر گردن آن حضرت نواخت. سنان بن انس نیز تیرى به گردن آن حضرت زد و صالح بن وهب یَزَنى هم ضربتى بر پایین کمر آن حضرت فرود آورد. حضرت از اسب به زمین افتاد و روى زمین نشست. تیر را از گردنش درآورد و هرچه دستش پر از خون مى‏شد آن را به صورت و محاسن مى‏مالید و مى‏فرمود: هکذا حتى ألقى ربّى بِدَمى مغصوبا على حقّى.[اینگونه باخونم به دیدارپروردگارم خواهم رفت درحالیکه این ستمکاری حقم نبود] عمر بن سعد نزدیک آمد و به یارانش گفت: بروید و سرش را جدا کنید. نصر بن خرشبة الضبابى با پاى خود به امام زد، به طورى که آن حضرت از پشت روى زمین افتاد. نصر آمد و محاسن حضرت را گرفت. حضرت فرمود: تو همان سگى هستى که من به خواب دیدم. آن مرد که خشمگین شده بود با شمشیر بر گلوى حسین(ع) مى‏زد و رجز مى‏خواند. عمر بن سعد خشمگین شد و به مردى گفت: از اسب فرود آى و سرش را جدا کن. در این وقت خولى بن یزید اصبحى آمد و سر حضرت را جدا کرد.اسود بن حنظله شمشیرحضرترا برداشت؛ جعفر بن وبر حضرمى لباس حضرت را گرفت. یحیى بن عمرو حرمى شلوار حضرت را برد. جابر بن زید ازدى عمامۀ آن حضرت برداشت و مالک بن بشر کندى زره را گرفت. در این وقت ابرى تاریک همه جا را گرفت و باد سرخى وزیدن آغاز کرد که در آن چشم چشم را نمى‏دید؛ به طورى که کوفیان تصور کردند عذاب نازل شده است. اندکى گذشت تا هوا آرام گرفت. اسب امام حسین‏‏(ع) که از دست کوفیان گریخته بود، این بار آمد، سرش را در خون امام حسین‏ ‏(ع) گذاشت و به سمت خمیه‏گاه برگشت و شیهه مى‏کشید. وقتى خواهران حسین‏(ع)  و دختران و اهل بیت نگاهشان به اسب افتاد که بدون صاحب آمده، شیون و فریادشان به آسمان رفت. دشمن آمد تا آن که خیمه ها را محاصره کرد. شمر گفت تا زیور و زینت زنان را از آنان بگیرند.آنان داخل خیمه شده هرچه بود بردند.حتى با پاره کردن گوش‏هاى  ام‏ کلثوم، گوشواره‏هاى او را برداشتند. آنگاه دشمن از خیمه‏گاه خارج شد و آن را آتش زد.(الفتوح:صص 213 - 220)
از حُمید بن مسلم ازدى نقل شده است که من شاهد بودم که وسائل زنان را چگونه غارت مى‏کردند ... بعد عمر سعد فریاد زد:کسى به زنان و کودکان آسیب نرساند و هر کسى چیزى از آنان گرفته پس دهد؛ اما هیچ کس چیزى پس نداد.عمر سعد عده‏اى از سپاهش را بعنوان مراقب اطراف خیمه ها گذاشت تا کسى آسیب به آنان نرساند.(ارشاد:ج 2/صص112 - 113) بلاذرى می نویسد: پس از شهادت امام حسین‏‏(ع) ، هر آنچه بر تن حسین‏(ع)  بود، غارت کردند. قیس بن اشعث بن قیس کندى قطیفه امام را برداشت که اورا قیسِ قطیفه نامیدند. نعلین او را اسود نامى از بنى‏اود برداشت؛ شمشیرش را مردى از بنى نهشل بن دارم برد. آنگاه آنچه از لباس و حلّه و شتر در خیمه‏ گاه بود غارت کردند. بیشتر لباس‏ها و حلّه را رحیل [!] بن زهیر جعفى و جریر بن مسعود حضرمى و اسید بن مالک حضرمى،بردند. ابوالجنوب جعفى هم شترى را برده، بعدها از آن آب کشى مى‏کرد و نامش را حسین گذاشته بود! در این وقت، ملحفه‏هاى زنان را از سر آنان کشیدند که عمر بن سعد مانع آنان شد. (ابن سعد مى‏نویسد: مردى عراقى در حالى که گریه مى‏کرد لباس فاطمه دختر امام حسین‏‏(ع) را از او مى‏گرفت. فاطمه به او گفت: چرا گریه مى‏کنى؟ گفت: لباس دختر پیامبرصلى الله علیه وآله را از او بگیرم، اما گریه نکنم! فاطمه گفت: خوب رها کن! گفت: مى‏ترسم شخصى دیگرى آن را بگیرد!)(ترجمة الامام الحسین:ص‌78) (به نقل ازشیخ مفید، أبجر بن کعب نیز که از جمله کسانى بود که ضربات شمشیر بر امام حسین‏(ع) زد، پس از شهادت امام حسین‏‏(ع) بخشى از لباس حضرت را برد.)(ارشاد:ج 2/ص111) آنگاه عمر سعد از یارانش خواست تا براى پایمال کردن جسد امام حسین‏ ‏(ع) با اسب آماده شوند. دوازده نفر براى این کار آماده شده، چندان اسب تاختند که بدن امام حسین‏ ‏(ع) را خورد کردند.(طبری:ج 5/صص454 - 455)
بلاذری گوید: برخى از پیران ما از اهل کوفه بر تلّى نشسته بودند، گریه مى‏کردند و گفتند: خدایا نصرتت را بر حسین ‏(ع) فرود آر. من به آنان گفتم: یا أعداء الله! ألا تنزلون فتنصرونه؟ اى دشمنان خدا! آیا از این تپه پایین نمى‏روید و یاریش کنید؟ (انساب الاشراف: 3/225)

,,,,,,
+نوشته شده در ساعت ۱:۲ قبل از ظهر توسط محمدحسن محب

**

ابزار امتیاز دهی

ادامه مطلب

مطلب تاریخی جالب

ذوالفقار

برخی به خطا تصور میکنند که «ذوالفقار»؛ یعنی، شمشیری که دو تیغه دارد و بر همین اساس، در نقاشیها و حتی فیلم‏ها، آن را دو تیغه نشان میدهند! «ذوالفقار»؛ یعنی چیزی که دارای مهره‏ها و شیارها و حفره‏ها است. «فقار» جمع فَقره (مهره‏های کمر) و «فُقره» (شیارها و حفره‏ها) است. شمشیر «مُفقَّر» یعنی، شمشیری که شیارهای باریک و با عمقی اندک یا حفره‏هایی در وسط تیغه دارد. شیارها ازوسط تیغه، به سمت بیرون کشیده شده است. به شمشیر امام علی(ع) ذوالفقار میگفتند؛ چون روی تیغه‏ی آن حفره‏هایی (گودیهایی) کوچک و زیبایی، جهت تزیین داشت.¹هم چنین گفته‏اند روی تیغه‏ی آن ( از کنار دسته تا نوک ) شیاری بلند و باریک داشت که شیارهایی باریک از آن شیار بلند، به طرف نوک شمشیر در دو طرف ایجاد شده بود². بنابراین فقار؛ یعنی، بریدگیها، شیارها و گودیها و مهره‏های کمر، این معنا،هیچ شباهتی به دو تیغه بودن، ندارد. تنها ابن شهر آشوب گفته است و«کان ذوالفقار ذا شعبتین» ذوالفقار دو تیغه داشت[که به نظر میآید برداشت شخصی او، از معنای «ذوالفقار» است]³. در روایتی منسوب به امام صادق(ع) آمده است که: «ذوالفقار بدین جهت این نام گرفت که در وسط تیغه در طول آن، شیاری بود که آن را به مهره‏های کمر تشبیه کرده بودند»⁴. هم چنین ازآن حضرت نقل شده است: «بدان علّت به شمشیر حضرت علی(ع)، ذوالفقار میگفتند که آن را بر هر کس میزد، دردنیا از زندگی و در آخرت از بهشت محروم میشد»⁵شیخ صدوق گوید: ذوالفقار شمشیری بود که پیامبر(ص) [درغزوه ی احد]به امام علی(ع) داد و بدین جهت این نام گرفت که در پشت آن مهره‏هایی چون مهره‏های کمر انسان بود، یا بدین جهت که کمر کافران را قطع میکرد.

ذوالفقار از آن چه کسی بود؟ و چگونه به امام علی(ع) رسید؟

در غزوه ی بدر[2هـ] عاص بن منبه و پدر و عمش(که از سران شرک بودند) کشته شدند. امام علی(ع) ،عاص بن منبه را کشت و شمشیر او (ذوالفقار) را به پیامبر(ص) داد. سال بعد[3هـ]در غزوه ی احد، وقتی از شدت جنگ ، شمشیر آن حضرت شکست و از پیامبر(ص) شمشیر خواست، آن حضرت ذوالفقار را در گرماگرم غزوه ی احد به امام علی(ع) داد و او شجاعانه از پیامبر دفاع کرد و دشمن را عقب راند. در این هنگام ندایی شنیده شد که میگفت: لا فتی الا علیّ لا سیف الاّ ذوالفقار . پیامبر(ص) فرمود: این صدای جبرئیل است⁶.مورّخان در میان گزارش‏های مختلف درباره‏ی ذوالفقار، روی گزارش اخیر تأکید کرده‏اند. به نظر میرسد این گزارش معقول‏تر و منطقی تر است⁷.

ذوالفقار سرانجام چه شد؟

بنابر منابع شیعه، «ذوالفقار»، بعد از پیامبر(ص) به امام علی (ع) رسید و از آن حضرت به امام حسن(ع) و سپس به امام حسین(ع) تا آخر امامان و اکنون ذوالفقار نزد حضرت مهدی(عج) است. شیعیان، امام را به چند نشانه می شناختند که از آن جمله ذوالفقار بود. آن را نزد هر کس مییافتند که با نشانه‏های دیگر همراه بود، او را به امامت می پذیرفتند. از امام صادق (ع) و امام رضا(ع) روایاتی نقل است که سلاح (ذوالفقار وزره)، از جمله نشانه‏های امامت است و در زمان ایشان نزد آنان بود⁸.

منابع:

1-   لسان العرب، ج 10، ص 300؛ تاج العروس، ج 7، صص 356 ـ 357. ماده‏ی فقر؛ ربیع الأبرار، زمخشری، ج3، ص 315

2-   علل الشرایع، ج 1، ص 160؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 3، ص 340

3-   ر.ک: مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص290

4-   علل الشرایع، ج 1، ص 160؛ مناقب، ج 3، ص 340

5-   مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 339

6-   سیره‏ی ابن هشام، غزوه‏ی احد، ج 30، ص106؛ تاریخ طبری، ج 3، صص 177؛ 1846؛ علل الشرایع، جزء 1، ص 7؛ شرح الأخبار، ج 2، ص 381 و...

7-   نیز نگاه کنید به: مناقب سلیمان کوفی، ص 495؛ شرح نهج‏البلاغة ابن ابی الحدید، ج 7، ص 219؛ تاریخ ابن الوردی، ج 1،ص 132؛ تاریخ طبری، ج 3، ص 184 و تاریخ یعقوبی زندگی امام علی(ع) و...

8-   من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 418 ـ 419؛ خصال صدوق، جزء 2، ص 8 ـ 527؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج1، ص312؛ الثاقب فی المناقب، صص 416 ـ 420؛  احمد بن محمد بن حنبل،کتاب العلل و معرفة الرجال، صص 73 ـ 74

برگرفته از:وبلاگ « کشکول خلجی» 

,,,,,,
+نوشته شده در ساعت ۰:۵۴ قبل از ظهر توسط محمدحسن محب

**

ابزار امتیاز دهی